St Maria zur Höhe (Hohnekirche)

De driebeukige hallenkerk, ook bekend als de Hohnekirche, werd rond 1220/30 gebouwd van plaatselijke groene zandsteen en verheft zich boven een archeologisch gedocumenteerd voorganger. Het interieurontwerp wijkt af van conventionele symmetrieën, omdat het interieur breder is dan het lang is. Hierdoor werd het een belangrijke hallenkerk in de ontwikkelingsgeschiedenis, waarvan het onconventionele ontwerp een vormende invloed had op vroege hallenkerken in het Hellweggebied. De onderbouw van de toren, een overblijfsel van het vorige gebouw, is geïntegreerd in de nieuwbouw in een architectonisch opmerkelijke constructie. Na een instorting in 1671 werd de bovenste verdieping van de toren herbouwd in barokstijl.

De muur- en plafondschilderingen uit de 13e eeuw, die het interieur domineren, werden gemaakt in drie perioden rond 1220, 1240 en 1260 en worden, na lange tijd te zijn overschilderd, nu erkend als uitstekende getuigenissen van hun tijd, ook vanwege hun Arabisch aandoende karakter. Alle figuratieve voorstellingen vertonen de karakteristieke gekartelde stijl.

Naast het altaarstuk dat rond 1470 door de meester van Liesborn werd gemaakt, is het zogenaamde schijfkruis een centraal decoratiestuk. Dit kunstwerk, een Latijns kruis met figuratief gesneden reliëfschijven op een ronde schijf met een diameter van 2,72 meter, is een zeldzaamheid in Duitsland; vergelijkbare voorbeelden zijn alleen te vinden op het Zweedse eiland Gotland.

Het orgelfront uit 1679 en de romaanse doopvont, waarvan de afmetingen groter zijn dan die van de ingangen van de doopkapel, zijn ook het vermelden waard. Hiermee onderscheidt de Hohnekirche zich van de Wiesenkirche in Soest en is het een van de oudste gebouwen in de stad.